Mijn weg: deel 5

Art: Libellune

De groep Fernjawegan groeide zonder er iets voor de hoeven doen. We maakten samen seizoensrituelen en de band tussen de leden werd hechter en hechter. Ik genoot van de ontwikkelingen en de vriendschap tussen met name mij en Michelle, die net zo gepassioneerd was als ik en een soortgelijk draadje in het levensweb bewandelde leek het wel. Wanneer we samen rituelen maakten werden we door elkaar geïnspireerd en laaide het vuur van de creatiekracht. Dat was een bad om in gedompeld te worden; eindelijk iemand die naast mij stond en mee de boel wilde en kon dragen. Dat was na jaren alleen de kar trekken natuurlijk meer dan fijn. Ik had daarnaast ook een heerlijk huis en een grote tuin om rituelen te kunnen doen, om vuur te maken, te drummen tot diep in de nacht en een lange tafel om het heilig maal aan te nuttigen met z'n allen. De rituelen verdiepten zich over tijd, ik gaf een sjamanistische dag met de nadruk op seidr en het maken en werken met een staf. Dat was leuk en ik genoot van de dingen die ik zo geweldig interessant vond aan anderen over te brengen. De energie en het teken van de Grote Moeder aan de hemel in de vorm van Venus tijdens de ziekte van mijn vader had me ook niet onberoerd gelaten. Ik weet niet hoe het kwam maar ik ging op zoek naar Haar. Onbewust, deels bewust. Vrouwelijke energie. Ik was erg bekend met mannelijke energie, met Odin, met de krijgshaftigheid van Freya, die nodig was in de moeilijke tijd die ik achter de rug had natuurlijk. Hella had twee kanten die bijna te vergelijken waren met stereotyperend mannelijk en vrouwelijk; een troostrijke maar doch strijdvaardig karakter. Dat was nieuw, de troost, de warmte, de armen om me heen, de kwetsbaarheid, het niets-doen, het er laten Zijn van de emoties. In mijn rouw kon ik niet anders. Ik had me overgegeven aan het verdriet en de pijn, was lief voor mijzelf geweest, vol compassie. Natuurlijk had ik pijn, natuurlijk had ik zeer... Het is okay, laat het maar stromen. Ik kan me een moment herinneren dat ik thuis zat en ik iets las of hoorde dat me aan mijn vader deed denken. Ik voelde in mijn keel de emotie opwellen. Het was te vergelijken als een vloedgolf; alsof ik een steen was, ik, mijn kern, en de emotie als een grote vloedgolf over me heen spoelde. Ik huilde en huilde, maar ergens kon ik toch op een afstand staan, ik liet het toe, gaf me over aan de golf. Ik huilde net zo lang tot ineens de golf klaar was, voorbij was. En ik was daar weer; als rots, als steen, onbewogen, eeuwig. Dat was een enorm belangrijke realisatie; ik hoefde niet te worden meegevoerd en te worden gebroken door emoties. Het was het voelen van de emotie en er heel bewust bij zijn, maar toch een zekere afstand bewaren, een soort stabiliteit die me een enorm groot gevoel van kracht en zelfvertrouwen gaf. Ik kan dingen aan, ik kan mijn emoties aan, ik ga er niet dood aan... Dat gevoel is enorm krachtig. Het was in de vroege periode van augustus/september dat ik in contact kwam met Klara Adalena en een paar coachingssessies met haar deed. Ook nodigde ze me uit voor de Rite of the Womb. De muur die ik eerder om mezelf had heen gebouwd, door ervaringen uit mijn jeugd, was al gedeeltelijk afgebrokkeld toen mijn vader stierf. Het was alsof die ervaring een stukje ziel aan me had teruggegeven, iets wat ik miste, iets van vroeger. Klara maakte me duidelijk dat de ervaring een initiatie geweest was, een openbaring, een moment van Eenheid met het Al. Zo'n moment is vaak levens-veranderend. Daar herkende ik me wel in, ik voelde me meer mezelf dan ooit na alles wat gebeurd was, doch nog wel wat zwakjes door de heftigheid van de ervaring, maar als ik keek naar de foto's van mijn blonde zelf van voor maart 2015 wist ik niet zo goed wie die persoon nu was... Mijn moeder zegt nu vaak ook: "Er is een Mirjam van voor papa stierf, en er is een Mirjam van erna." Dit gaf ook wat troost, dat bij een sterven ook vaak nieuwe leven ontstaat... Het geheim van de Grote Moeder, dit was het, ze neemt en ze geeft.. Ik nam deel aan de Rite of The Womb, een ritueel waarbij er een reiniging plaatsvindt in de zetel van de vrouwelijkheid: de baarmoeder. Ik was eerst wat sceptisch, omdat ik een aards iemand ben en teveel zijig gedoe vind ik meestal onprettig, maar de rite maakte veel los in mij en ik stond met tranen voor Klara terwijl ik de zegening ontving. Het maakte me weer in contact komen met mijn intuïtie, gevoel, vrouwelijkheid, zachtheid, na al die jaren van hard zijn, strijd en de muur hooghouden. Ik mocht kwetsbaar zijn... Maar oh, wat was dat eng in het begin! Onprettig, ongemakkelijk, iemand in de ogen kijken, ik kon het bijna niet, tot ik me overgaf en er iets ontstond tussen mij en de andere vrouw wiens naam ik niet meer weet. Iets diep, een echte verbinding... wauw! Wat een prachtig iets, ik herkende het vaag, van vroeger, dat ik dit allemaal wel voelde vroeger, maar ergens in de pubertijd was ik het kwijtgeraakt, die fijngevoeligheid, of onderdrukt, zoals mijn mede-zusters mij lieten weten. Ik merkte dat ik veel gevoeliger was dan ik mij al die tijd had laten doen voorkomen... Ik moest er wat mee en deed er wat mee, ik ging naar vrouwengroepen, vrouwencirkel, het Avalon Weekend van Klara bij het hof van Axen waarbij we de gehele dag in de vrouwelijke energie ondergedompeld werden en ik na afloop poedelnaakt het meer in kon springen en me daarna kon verwarmen aan het haardvuur. Ik kon mezelf helemaal zijn, geen muren meer, de vrouwen omarmden mij om wie ik was en ik kon me zo enorm ontspannen. Als ik niks wilde zeggen, zei ik niks, als ik enthousiast kletste, werd dit omarmd en toegelachen. Ik ontmoette Maryam en tussen ons ontstond een bijzondere band dat weekend na een helingsoefening. Alsof ik haar eerder gekend had.. Jarenlang (nu nog steeds, 4 jaar verder) ontwikkelde ik me op het gebied van gevoel, fijnzinnigheid, intuïtie (het luisteren er naar voornamelijk), vrouwelijke energie, deed ik mee aan de yin-healing-trainingen van Klara, ging ik naar de vrouwencirkels van Annemiek en Marloes in Amersfoort en verdiepte ik me in de Grote Moedergodin. Mijn hernieuwde fijnzinnigheid leidde er ook toe dat ik mensen hun "hidden agenda", die ze vaak zelf niet eens doorhadden, steeds beter doorkreeg. Mijn intuïtie gaf me hele heldere signalen en ik kon zien wanneer iemand niet zichzelf was of iets van me wilde maar het verpakte in andere woorden die niet strookten met wat ik bij hen voelde. Ik ben toen een aantal mensen kwijtgeraakt die ik als vriend beschouwde. Niet omdat zij niet vriendelijk waren, maar vaak vanwege projecties op mij en die zelf niet herkenden en ook niet konden zien op dat moment. Ik ben geen haatdragend mens. Ik heb niemand weggestuurd, zij gingen uit zichzelf, in boosheid. Wanneer zij dit zouden lezen en met me zouden willen praten over verzoening, mijn deur blijft toch altijd openstaan... Maar soms moet je dingen laten voor wat ze zijn omdat je merkt dat sommige relaties niet goed zijn. Mijn onderbuik gevoel vertelde me dat ineens heel sterk... Omdat ik ervaring had met het leiden van groepen binnen Fernjawegan durfde ik het aan om een groep te beginnen met specifiek vrouwen, een eigen vrouwencirkel. Deze hield ik bij me thuis in de tuin, met meditatie en een godinnen-oefening. Ik wilde vrouwen uit de regio ook zo iets bieden wat ik ervaren had! Michelle was er ook voor te porren en we namen contact op met Laura van Sekieta in Haastrecht om hier de Tempel van de Vrouwe te geven, een middag met ritueelwerk, alleen voor vrouwen. In die tijd maakte ik de pagina Oervrouwen aan, waar ik inspirerende plaatjes postte en gedichten en schrijfsels, over vrouwzijn... Het eerste zaadje van het Vrouwenrad was gepland... Toch kon ik, de kleine onderzoekster die ik ben, niet een lijn vinden in het vrouwelijke van onze streken. Het leek een samenraapsel van verschillende tradities en gebruiken. Het voelde alsof er iets miste.... Maar ik verloor even mijn focus toen ik tijdens midzomer 2016 in contact kwam met de toekomstige liefde van mijn leven. Ik raakte aan de praat via facebook met een man uit België en het klikte zo goed dat we kort daarna, op 14 augustus 2016, afspraken in Antwerpen. Ik weet wat ze zeggen, als je de ware ontmoet, dan weet je het meteen. Nou, in dit geval was dat dubbel en dwars de waarheid. Hij kwam me halen van het station en ik kreeg een heel raar gevoel, iets wat ik nog nooit bij iemand gevoeld had, een apocalyptisch gevoel. Dat gevoel zei maar één ding: "na deze ontmoeting is niks meer zoals het was". DAT. En het klopte. Na die eerste ontmoeting was het liefde op het eerste gezicht en vanaf die datum hadden we een relatie. Nu wonen we samen en mijn zielsverwant laat me zoveel prachtige spiegels zien die me nog meer verdiepen als persoon, als mens, als ziel in deze wereld. Ik was altijd erg gelukkig alleen, maar gelukkig zijn in liefde en verbinding met een ander mens is zo iets bijzonders en heiligs dat het niet te omschrijven valt... Ik gun het iedereen. Een minder fijne periode had ik toen ik, toen ik relatie kreeg, weer begonnen was met de pil. Ik had toen ik 15 jaar was de pil voorgeschreven gekregen van mijn dokter omdat ik zo'n heftige bloedingen had en last van acne en eigenlijk was de pil altijd in mijn leven gebleven, ik nam het trouw en ik wist eigenlijk niet beter. Maar mijn lichaam leek de pil niet meer te willen. Ik begon ermee en bloedde een maand lang, dat had ik nog nooit eerder ervaren. Ook kreeg ik last van enorm pijnlijke borsten en humeurigheid. Ik belde met de arts. Volgens hem kon ik beter een andere pil nemen omdat mijn lichaam soms de ene pil zat was. Ik deed dat dus maar en kreeg de microgynon 30 mee naar huis. Het was de meeste vervelende ervaring die ik ooit met een medicijn gehad had. Ik kreeg enorm veel pijn in mijn buik tijdens de menstruatie, het was abnormaal, ik bloedde soms wel dagenlang in het midden van mijn cyclus, ik kreeg last van angsten en met name hypochondrie en had depressieve gevoelens met vermoeidheid en huilbuien die uit het niks kwamen en ik niet kon verklaren. Ik weet nog dat ik in de schermzaal stond en het leek alsof er een soort stemmetje in mijn hoofd zat die tegen me zei "het lukt je toch niet, je deugd nergens voor". Dat was de druppel. Dit was niet van mij, zo ben ik nooit geweest en dit was niet normaal. Ik ging naar de psycholoog en naar de arts voor die pil. De psycholoog hielp me met de angsten rondom ziekte. Ik ging door een diep en angstig dal waarbij ik mijn gedachtes maar moeilijk onder controle kon brengen. Om zo bang te moeten zijn is een hel en wens ik niemand toe...De arts liet me de pil blijven slikken maar adviseerde me een uitstrijk en soa testen om aan te tonen dat er niks mis was met me en dat het gewoon de gewenning aan de nieuwe pil was. Ik gaf al aan dat ik dit niet normaal vond hoe mijn lichaam reageerde op die pil, maar nee, ik moest gewoon wennen, na een half jaar was het wel over, zeiden ze. Nou, na een half jaar was het níet over en de uitstrijkjes en soa testen en allerlei andere onderzoeken waren perfect en ik was volkomen gezond. Toen was ik het zat. Ik was de hormonen helemaal spuugzat en ik gooide de pil weg met bijbehorend duivels-uitdrijvend gebaar. Mijn lijf gaf aan; ik wil die zooi niet meer, ik wil met jou communiceren zonder troep. De gesprekken met de psycholoog waren ten einde aan het komen en het ging beter met me, zei ze, de diagnose was niet meer van toepassing op mij nu. Ik heb veel gehad aan mijn vriend in die tijd, misschien nog meer dan aan de gesprekken met de psycholoog. Ik was zo bang, hij nam me in zijn armen, had geen oordeel over me, leefde enkel met me mee en stelde me gerust. Het ging zo ver dat ik dacht een besmettelijke ziekte te hebben die ik nu ook aan hem gegeven moest hebben. Hij zei " nou, dan heb ik het nu ook en slikken we lekker samen de rest van ons leven pilletjes" en dat vertrouwen en die overgave aan mij en onze relatie liet me zo diep voelen wat liefde was en om geliefd te zijn. Het was helender dan wat dan ook... Toen ik stopte met de pil verdiepte ik me in natuurlijke anticonceptie en mijn menstruatiecyclus. Meteen na het stoppen van de pil herstelde mijn lijf zich. Ik verloor geen druppel tussentijds bloed meer en mijn cyclus werd zeer regelmatig, 28 dagen, waarbij ik bloedde tijdens de volle maan, zoals ik me kon herinneren van mijn vroege pubertijd.. Ik vond het vreemd dat ik me nooit eerder met mijn eigen natuurlijke cyclus had beziggehouden. Ik verslond boeken zoals MoonTime, Womb Awakening, Red Moon.... ik hield mijn cyclus bij de gehele maand en ik merkte dat zowel mijn lichaam als mijn geest hele duidelijke veranderingen doormaakte gedurende de maand. Ik vond het prachtig en fascinerend en ik kreeg een heel nieuwe band met mijn vrouwelijkheid en met mijn lichaam. Een band die ik niet kan omschrijven in woorden, behalve met de woorden "diep" en "geworteld in mijn vrouwelijkheid" (if that makes sense)... Ik herkende de cyclus van de seizoenen en de maan in mijn eigen lichaam en ik voelde me meer verbonden dan ooit met alles om me heen, mijn Eenheidsgevoelens kwamen weer naar boven en als ik s' nachts buiten liep en ik keek naar de Maan boven me, voelde ik de Maan binnen in me en kreeg ik weer dat tijdloze gevoel wat ik had toen ik naar het boterbloempje keek. Eenheid. Het was door de cyclus van de natuur, van de wereld, dat ik Eenheid ervoer, door in het midden te staan van de cirkel die alsmaar draaide tot in de eeuwigheid, was het dat ik transcendentie ervoer......Weer een laag dieper.... Het leven fascineerde me opnieuw tot in de puntjes... Wat grappig was, was dat mijn vriend Katholiek was. Christelijk. Echter had hij een voorliefde voor traditie en dan met name een passie om te ontdekken wat de universele religie was van de wereld. Daarin vonden we elkaar en ik nam voorzichtig ook de Cursus in Wonderen in de hand en begon hier meer mee bezig te zijn. Hij leerde me veel over het christendom, over de heidense invloeden in het christendom, over de germanizering van het christendom, over heiligen, over processies, over Maria, over de Heilige Geest en, wat het belangrijkste was; dat er een exoterische en een esoterische stroming was binnen het christendom. Dat de kerk, waar ik niet zo fan van was, een exoterische insteek had maar dat de esoterische stroming te vinden was in bijvoorbeeld de gnostiek, de katharen, en allerlei underdog-stromingen die ik helemaal niet kende. Ik las over het evangelie van Maria Magdalena, over de symbolieken in haar tekst, het evangelie van Thomas, de esoterische betekenis van Christus en dat Christus niet een uiterlijk iets was maar iets dat binnen in je leefde, net zoals de Boeddha ook een innerlijke "variant" heeft in de vorm van de boeddha-natuur, zoals die genoemd wordt. Ik herkende mijn sjamanistische opvattingen erin, het animisme, alles heeft een ziel die verbonden is met het grote Al, Great Spirit, de Grote Geest ofwel: God. De cirkel was rond, hij snapte mij en ik snapte hem en we stonden op dezelfde gronden. Natuurlijk stak hij ook wat van mij op, mijn natuurlijke menstruatiecyclus en de verbinding met de cyclus van de seizoenen en de Maan vond ook hij fascinerend en hij participeerde aan de rituelen van Fernjawegan en ik deed met hem een trancereis met mijn drum waarin hij spontaan zijn krachtdier ontmoette: de wolf! Net als de mijne... Hij had geen oordeel maar een open geest naar alle vormen van spiritualiteit die er waren. Hij had een voorliefde voor de natuur (godzijdank) en herkende hierin het sacrale. Hij leerde mij ook over de oorsprong van oeroude tradities die gericht waren op het ervaren van het goddelijke, dat die tradities belangrijk waren omdat ze over de gehele wereld enigszins gelijk waren en een aanwijzing waren voor een Oer-religie, een universele overtuiging, geloof van goddelijkheid. Ik begon de waarde van tradities opnieuw te waarderen op een manier die ik ervoor niet goed begreep, alsof er meer diepgang kwam in wat ik altijd al deed zoals het vieren van de seizoensfeesten. Deze waren nu niet alleen om de verbinding met de natuur te vieren en te herstellen maar ook om een omwenteling in onszelf te bewerkstelligen en iets te vieren/uit te voeren wat over de gehele wereld gedaan werd, zoals ons "sinterklaasfeest" oftewel midwinterfeest, dat je in dezelfde soort vorm terugvindt door heel Europa. Machtig interessant en bijzonder en de moeite waard om dit niet kwijt te raken! Door mijn vriend leerde ik ook Annine van der Meer kennen en een tijdje ervoor nog, was ik begonnen Marija Gimbutas te lezen. Hoe ik erop kwam weet ik niet goed meer, maar ik had de ene openbaring na de andere. Eindelijk was daar het puzzelstukje in de vrouwelijke spirituele tradities die ik miste: het Oude Europa!